recensies

Hannah de belofte voorbij boeit tot allerlaatste seconde

Oorlogen zijn niet afgelopen als ze afgelopen zijn. Ze trekken diepe sporen die nog generaties lang doorwerken. Vernietiging, geweld en angst vreten zich in in mensenlevens en in hun handelen, ook als het weer vrede is. Tegelijkertijd is er na een oorlog ook vaak stilte. Stilte over belevenissen die te erg, te verschrikkelijk zijn. Over dingen die mensen gedaan of juist niet gedaan hebben. Over beslissingen die veel ingrijpender zijn dan ze op het moment dat ze genomen werden misschien leken. Maar hoe praat je daarover? Als het praten erover pijn doet, schaamte opwekt, of te tegenstrijdig is.

Hannah ontvangt begin jaren 80 een brief die zaken oprakelt die zo dicht op haar hart en huid zitten dat wat diep was weggestopt wel naar buiten moet knallen. En daarmee valt het zorgvuldig opgebouwde kaartenhuis van een gezin met een dreun in elkaar, en toch ook weer niet.
Het fascinerende van Hannah, de belofte voorbij, is het intrigerende script. Het publiek wordt meegesleurd een verhaal in dat blijft boeien in zijn onvoorspelbaarheid en herkenbaarheid. Want het verhaal gaat ook over familierelaties, gevoelens van niet gezien worden, geheimen die niet bespreekbaar leken, niet met en ook niet zonder elkaar kunnen. Het is opvallend stil in de zaal , men beweegt intens geboeid mee in de fragmenten die het verhaal vertellen van een gezin dat met zoveel worstelt, ook met hun liefde voor elkaar.
Het decor is simpel, drie telefoons en tv fragmenten zijn stille getuigen van het tijdperk waarin we het verhaal moeten duiden. Mooi gedaan.
Jette van der Meij speelt overtuigend een rol van een vrouw die zowel afkeer als begrip oproept, heel knap gedaan, ze daagt het publiek uit met haar spel om na te denken over de vraag: Wat had jij gedaan?  Miriam Venema en Bas Maassen spelen uitdagende rollen als de kinderen van Hannah. Het boeit zeer, mag soms nog net wat intiemer.
De uitdaging bij zo’n stuk is altijd: hoe en waar stappen we weer uit het verhaal van Wies Venmans? Dat is heel erg mooi gedaan. Woordeloos en open, maar ook krachtig en hoopvol. 
Een aanrader en het goede nieuws is dat het stuk volgend jaar in de theaters terugkomt. En het is sterk genoeg om niet alleen rond 4 gespeeld te mogen worden. Hoe we ons gedragen in tijden van onvoorstelbaarheden is ook vandaag de dag een meer dan relevante vraag.

Haana de belofte voorbij van Venmans productions, gezien 3 mei, in het kader van Na de Dam, in Schouwburg Amstelveen.

Door Elise Kant

Recensie Theaterparadijs: HannaH de Belofte Voorbij

In de voorstelling ‘HannaH de belofte voorbij’ belanden we in 1980. Hannah, gespeeld door Jette van der Meij, draagt een groot geheim met zich mee. Een geheim dat ze niet langer kan verbergen voor haar zoon Max. Omringd door oude koffers en brieven zien we hoe Hannah zich voorbereid om dit schokkende verhaal te gaan delen, met haar kinderen en met het publiek.

De weduwe Hannah heeft altijd een goede band gehad met haar zoon Max, maar minder met haar dochter Lea, die daar erg onder lijdt. Zij heeft nooit begrepen waarom zij minder aandacht en liefde ontving dan haar jongere broertje. Op het moment dat ze zich na jaren hierover durft uit te spreken tegen haar moeder, wordt ze wederom afgewezen. Hannah heeft geen tijd voor Lea en haar gevoelens. Ze heeft belangrijker zaken aan haar hoofd. Er is namelijk een brief uit Brazilië gekomen, van een oude bekende. Deze brief zet alle levens van het kleine gezin totaal op zijn kop.

Het verhaal ontvouwt zich als een boek. De spanning wordt opgebouwd en beetje bij beetje leren de we geschiedenis van Hannah kennen met het verleden waar zij zo lang over gezwegen heeft.

Miriam Venema speelt Lea, de dochter van Hannah. Intense rol van Venema die volledig opgaat in haar personage. Haar verdriet is hartverscheurend om te zien en de afwijzing die zij voelt, is ook voor het publiek voelbaar. Dit komt eveneens door het sterkte tegenspel van Jette van der Meij. Van der Meij heeft een prachtige articulatie en speelt met verve een toch wel gebroken, in haar zelf gekeerde vrouw, die gebukt gaat onder het dragen van haar geheim. Haar stage presence is krachtig, ook in de momenten dat ze enkel op het toneel aanwezig is. De rol van Max wordt gespeeld door Bas Maassen. Ook hij draagt een geheim met zich mee, en weet niet of hij er klaar voor is dit te onthullen. Mooi is zijn onthutsing als hij daadwerkelijk de informatie uit de desbetreffende brief tot zich neemt en de zaal deelgenoot maakt van het plot van de voorstelling.

Het toneelbeeld bevat alleen een paar zuilen, die de woningen van de drie gezinsleden voorstellen, met elk een telefoon. In het midden de woonkamer van Hannah. Met daarbij de eenvoudige belichting en dit is voor het verhaal ook meer dan voldoende.

Een voorstelling van een akte waar je meteen ingezogen wordt en je nieuwsgierigheid geprikkeld wordt. Een voorstelling met een verhaal dat je raakt, en na de voorstelling zeker nog even moet bezinken. Wat heel erg jammer is, is dat vandaag alweer de laatste voorstelling gespeeld wordt, en de voorstelling dus niet meer te bezoeken is. Wat mij betreft het enige minpunt. Deze voorstelling met het sterke script van Wies Venmans, en de acteurs verdienen een veel groter publiek.

Mocht je toch wat meer info willen, kijk dan op https://www.venmansproductions.com/ 

Lee het artikel op theaterparadijs.nl of download de pdf